ο Βαγγέλης Ευαγγελίου ήταν ποιητής πριν ακόμα γράψει ποίημα στο χαρτί. Παρατηρούσε τη ζωή έχοντας κεντράρει, με τη σκέψη, το βλέμμα και τη σοφία του, στο φως του ήλιου, στην Ελλάδα του κόσμου, στον αδύναμο άνθρωπο με ευαισθησία συγκινησιακή.
Στο «μετά το ωμέγα» βρίσκεται ο κλοσάρ, ο συλλέκτης σκουπιδιών, ο αδικημένος άνθρωπος, ο έρωτας, η θάλασσα με τους ναύτες στα αμπάρια, ο σημαδεμένος. Βρίσκονται αυτοί που δεν μπόρεσε ποτέ η κοινωνία να τους βολέψει. Τα ζώα. Το σθένος και πώς ανακτάται όταν χάνεται. Η καρτερικότητα. Η υπομονή. Ο αγώνας. Η οικογένεια. Τα δωμάτια.
Στην ποίηση του Βαγγέλη, διακρίνω αγάπη, διαβάζω εμπνεύσεις. Αντιλαμβάνομαι πρωτογενή σκέψη και πίστη στη ζωή. Έρωτας, παιχνίδια, γλωσσοπλασία.
Πάντα μαθητής.
Όλα αυτά καθιστούν ποιητή έναν ο οποίος δεν έχει επηρεαστεί από κανέναν άλλον στον κόσμο. Αξίζει να ισορροπήσει ο λόγος του στη συνείδησή μας.
