Η Δέσποινα Σωτηροπούλου γράφει για το “μετά το ωμέγα”

Η ΩΜΗ ΜΟΥ… ΣΚΕΨΗ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗ ΓΥΜΝΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Φοβάμαι τον θάνατο γιατί θα μου λείψω ή το άλλο το “σκέφτομαι” είναι η πιο βίαιη τέχνη που κάνω από πιτσιρικάς.

Μα τι τρόπος… Τι εύλογος τρόπος για να δηλώσει ο ποιητής το παρόν του… Με ακινητοποίησαν οι λέξεις του ετούτες. Με κέρδισαν δίχως μάχη. Χαμογέλασα με τόση απόλαυση, που δε μπορεί… λέω. Αξέχαστο θα μου μείνει.

Ευρηματικός και καθηλωτικά περιγραφικός. Με τις εικόνες της καθημερινότητάς μας να ερωτοτροπούν -τολμηρά σε κάποια ποιήματα- με τα μεγάλα και αέναα ανθρωπιστικά ζητήματα. Με τις εσωτερικές και συνήθως ανείπωτές μας ανησυχίες. Τα λογοτεχνικά του ξαφνιάσματα -που ως εργαλείο τα χρησιμοποιεί- σπάνε ακαριαία τη ρουτίνα μας. Εκείνη, που με το ορατό και το αόρατο παλεύει σε προσδιορισμένη όμως αρένα.

Ο δημιουργός αυτόματα γίνεται τεχνίτης και τεχνικός μαζί. Εμπνευστής και εργάτης. Γίνεται ο μικρός ή ο μεγάλος Θεός της ποίησης. Τι σημασία έχουν οι διαστάσεις αφού ο προβληματισμός έρχεται να αιφνιδιάσει τη καθησυχασμένη μα όχι καθαγιασμένη ροή μας;

Και μη με ξαναπείς ποιητή γράφει σε μια συνομιλία του με τον Ποιητή Τάσο Λειβαδίτη αποκαλύπτοντας ποιος είναι ο δάσκαλος. Ποιος είναι ο συναισθηματικός και νοητικός χαράκτης στα μεγάλα του, μικρά όνειρα. Πάλι η διάσταση…. Η διάσταση, που όταν της χαρίζει τις τακτοποιημένες λέξεις του, όπως ξέρεις γιατί αγαπώ τη βροχή; Γιατί με το νερό νομίζω, στρογγυλεύει το χώμα γίνεται η ζωή που απελπιστικά γυρεύει. Εκείνη που μονάχα μέσα της επιθυμεί να ζει. Μαζί της. Να τη φιλά και να της δίνεται χωρίς καμιά απουσία, δίχως κανένα κενό. Απόλυτα… την αναζητά

Οι μεγάλες του, σχεδόν ακραίες αντιθέσεις, που έντονα χρησιμοποιούνται στον ποιητικό του λόγο, έχουν έναν και μόνο λογοτεχνικό σκοπό. Να αποδείξουν την ύπαρξη. Του αδύνατου και του δυνατού. Του μελαγχολικού και του αισιόδοξου. Της ευαισθησίας και της δύναμης, που ω… ιδού το θαύμα της ποίησης, κοιτάξτε πως μπορούν και συνυπάρχουν.

Μωβ / Το χρώμα που έχουν τα χείλη, που έχουν καιρό να φιληθούν γράφει. Το πένθος ή η απουσία. Το χρώμα και η επιθυμία. Το κλειδωμένο που από την περιγραφή ξεκλειδώνεται, για να παραδοθεί με εύρος. Αυτή η άπλα στις λέξεις του ποιητή, που τον τίτλο του στο Άλφα της ζωής αρνείται για να τον αποδεχτεί στο Ωμέγα του, αυτό το ατελείωτο που πολλές φορές με ίδιο μοιάζει, προσδιορίζεται. Και προσδιορίζεται για να εστιάσει, αφού οι βιωματικές πεποιθήσεις περιγράφονται ως η ίδια η ζωή, για να εξαφανιστούν στη συνέχεια από την αμφισβήτηση που δια μέσω των ερωτηματικών του, απλώς… επιβεβαιώνει.

Ο Βαγγέλης διανύει τις αντιθέσεις σε σύντομο χρόνο. Σε χρόνο που οι ίδιες μπορεί να μην το επιτρέπουν αλλά εκείνος τις σπάει έντεχνα για να φτάσει στο ΟΛΟΝ που είναι το ζητούμενό του. Από το Άλφα ως το Ωμέγα λοιπόν… Ένας κύκλος ολοκληρωμένος. Σε αυτή τη διαδρομή αντιδρά και αντιστέκεται. Οι προβληματισμοί του δηλώνουν τη διάθεσή του να σφραγίσει ετούτον το δρόμο μα με έναν στόχο. Να πετάξει τις συνήθειες, δηλ. τον εχθρό της αλήθειας για να φτάσει στο ζητούμενό του.

Το βασικό μου μειονέκτημα είναι που είμαι ζωντανός γράφει. Δεν του αρέσει η ζωή που στον κόσμο επιβάλλεται κι αυτό το < δε μου αρέσει > αναπτύσσεται σα για να βρει το δικό του χώρο. Τη γωνίτσα του. Την Ιδεατή γωνιά του κτίζει ο ποιητής σε μια σκελίδα από γκρεμίσματα. Λέξη τη λέξη τη σμιλεύει. Λέξη τη λέξη συναισθάνεται πηγαία και αφόρητα. Κι αφού έτσι αισθάνεται, έτσι και σκέφτεται, έτσι και γράφει.

Για να φτάσει κάποτε σε εκείνη την αχαλίνωτη έκφραση – φράση πόσο ουρανό μωρέ να πιάνει ένα μπαλόνι; Και τότε είναι που λυγάς. Γιατί δεν είναι το άδικο μονάχα… Δεν είναι η διάκριση μονάχα… Δεν είναι το δικαίωμα… Είναι εκείνη η άλλη του φράση που ως απάντηση έρχεται για να πει… αν ήμουν λέξη, δε θα είχα τόνο. Και τότε η νόηση γίνεται συνείδηση. Και τότε είναι που σε τρυπά ακόμα πιο βαθιά. Ακόμα πιο ψηλά. Ακόμα πιο κάτω. Σαν για να σε αφανίσει σκίζει την επιδερμίδα του πλαστού. Του μη γνώριμου. Και πάνω στην αντίθεση γιγαντώνεται η αλήθεια. Εκείνη που απελπισμένα φωνάζει… < Με πονάτε άνθρωποι. Ελάτε μωρέ να γίνουμε μια χαρά. Γι αυτό πλαστήκαμε μωρέ… >

Νομίζω, ότι ο ποιητής Βαγγέλης μέσα από τις λέξεις και τους στίχους του εκφράζει την κραυγή, που όλοι πολύ καλά έχουμε κουκουλώσει πνιγμένοι από το πλαίσιο της κοινωνικής ανάγκης για υποτιθέμενη… συνύπαρξη. Είναι μια κραυγή – έκκληση για να επανεξετάσουμε, τα όσα ως έτοιμη τροφή μας δόθηκαν. Είναι σαν εκείνο που στο βιβλίο μου < Τι… είπαμε ότι είναι ο έρωτας; > γράφω… < Όλα είναι λάθος. Όλα από την αρχή πρέπει ξανά να δούμε. Ως τίποτα να μη γνωρίζουμε > Γιατί… δε γνωρίζουμε κι αυτή είναι η πρώτη αποδοχή.

Είναι δε, τόσο συγκινητικός και συνάμα τόσο αγωνιστικός ο τρόπος που διεκδικεί την αλήθεια μέσα από τη γραφή του, που εμένα μου φέρνει δάκρυα και χαμόγελα μαζί. Ξανά… η αντίθεσή του. Και να πως αυτή γράφτηκε για να λειτουργεί. ΣΤΟ ΜΑΖΙ στοχεύει ο ποιητής.

Τι ευαισθησία αλήθεια… Τι υψηλό ήθος… Τι ευφυής έμπνευση και αποτύπωση… Ο Βαγγέλης ανήκει στους ταλαντούχους της γενιάς μας και ως τέτοιον πρέπει να τον ακολουθούμε.

Ευχαριστώ σε αγαπημένε Ευάγγελε, που με ενέταξες στο μοναδικό σου ταξίδι κι από παρατηρητής γίνομαι συναγωνίστρια, συνάνθρωπος, συνομολογητής,

ΣΥΝ. Αυτή είναι η δική μου λέξη, που μέσα από τις δικές σου επετάχθη και με σεβασμό στον απόηχο από το Ωμέγα σου την καταθέτω.

Με συγκίνηση
Δέσποινα Σωτηροπούλου
Δημοσιογράφος, Συγγραφέας.

μία δημοσίευση πριν

Ο Γιάννης Ζουγανέλης γράφει για το “μετά το ωμέγα”

μία δημοσίευση μετά

Ο Διονύσης Χριστοφοράτος γράφει για το “μετά το ωμέγα”

δημοφιλείς δημοσιεύσεις