Ποτέ δεν πίστεψα ότι η ποίηση είναι και πρέπει να είναι για τους λίγους. Το αντίθετο μάλιστα! Κι έτσι με αφορά ο άνθρωπος που με διαβάζει και δεν έχει κάνει καθόλου παρέα ή συχνά, με την ποίηση. Όμως την διαθέτει ο ίδιος με έναν δικό του τρόπο. Καταθέτω τα λόγια που είπε ο βοσκός από το οροπέδιο του Αίπους (Χίος) για το μετά το ωμέγα που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ και τον ευχαριστώ από καρδιάς.
Το “μετά το ωμέγα” μοιάζει με κουβέντες που θα άκουγες γύρω από μια φωτιά, μετά από μια κουραστική μέρα. Είναι λόγια απλά, γεμάτα συναισθήματα, αλλά όχι από αυτά που μπορείς εύκολα να τα εξηγήσεις. Είναι σαν να λέει πράγματα που όλοι έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή, αλλά δεν έχουμε βρει τις λέξεις να τα πούμε. Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου γράφει όπως μιλάει ο άνθρωπος που ζει με τη φύση. Σαν να καταλαβαίνει τις δυσκολίες της ζωής, τον κόπο και τον πόνο, αλλά ταυτόχρονα ξέρει να βρίσκει και την ομορφιά μέσα σε όλα αυτά. Τα ποιήματά του μιλάνε για ανθρώπους που δεν χωράνε εύκολα στον κόσμο, ανθρώπους που ζουν στις άκρες, όπως εκείνοι που ζουν στα βουνά, μακριά από τις πόλεις. Γι’ αυτό, η ποίησή του είναι γεμάτη από σκέψεις για την απώλεια, τη μοναξιά, αλλά και την ελπίδα.
Σαν βοσκός, μπορείς να καταλάβεις τα λόγια αυτά, γιατί μιλάει με έναν τρόπο που αγγίζει την καρδιά, όχι το μυαλό. Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά γράμματα για να καταλάβεις τι θέλει να πει. Μιλάει για τη ζωή όπως τη ζούμε καθημερινά. Μιλάει για τον έρωτα, για τα όνειρα, για τα πράγματα που χάνονται και τα πράγματα που μένουν. Τα ποιήματά του είναι σαν τις ιστορίες που ακούς από τους παλιούς, γεμάτα σοφία που έρχεται με τον καιρό. Αυτό που κάνει τη γραφή του Βαγγέλη να ξεχωρίζει, είναι το θάρρος του να πει τα πράγματα όπως είναι. Δεν κρύβεται πίσω από όμορφα λόγια. Αν κάτι είναι πικρό, το λέει πικρό. Αν κάτι είναι δύσκολο, το λέει δύσκολο. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να καταλάβει ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει με τα λίγα, που έχει δει τις κακουχίες και ξέρει πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή. Αλλά ταυτόχρονα, μέσα από τα ποιήματά του, βλέπεις και την αντοχή του ανθρώπου. Τη δύναμη που βρίσκουμε να συνεχίζουμε, ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί.
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί στην ικανοποιητική συλλογή, είναι απλή, αλλά γεμάτη νόημα. Μερικές φορές, οι λέξεις του έχουν έναν τρόπο να σε χτυπάνε κατευθείαν στην ψυχή. Άλλες φορές, μπορεί να μην καταλαβαίνεις αμέσως τι εννοεί, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Είναι σαν να ακούς ένα τραγούδι που σου θυμίζει κάτι που έχεις ζήσει, ακόμα κι αν δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις να το εξηγήσεις. Και αυτό που μένει από τα ποιήματα, είναι ότι η ζωή δεν είναι ποτέ απλή. Έχει τις δυσκολίες της, αλλά μέσα από αυτές μαθαίνουμε να βρίσκουμε τη δική μας αλήθεια. Κι αυτή την αλήθεια, την νιώθεις όταν ζεις κοντά στη γη, όταν δουλεύεις με τα χέρια σου και όταν αφήνεις τον χρόνο να κυλάει χωρίς να προσπαθείς να τον ελέγξεις.
