ΟΒαγγέλης Ευαγγελίου χτίζει την ποιητική του συλλογή σαν μια ανθολογία γκράφιτι της εποχής του. Ποιήματα αντιθετικά αλλά αλληλοσυμπληρούμενα στις ισορροπίες τους δομούν έναν παιγνιώδη και περιπαιχτικό μικρόκοσμο, που δεν μεγαλοπιάνεται. Τολμηρός στην απλότητά του, άμεσος και σαρκαστικός, πατάει στη σύγχρονη ποίηση για να προσφύγει σε μια δική του μετα-ποιητική, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο τίτλος της συλλογής «μετά το ωμέγα» είναι αυτοπροσδιοριστικός: το κλειδί εδώ είναι το μετά. Το μετά το τέλος. Του αλφαβήτου, της γραμματικής, του συντακτικού, της ορθογραφίας. Της ορθο-κανονικότητας. Βγάζει τη γλώσσα στην επίσημη Γλώσσα, μετα-τρέποντας την αποσπασματικότητα σε αποφθεγματικότητα, τη συνθηματολογία σε συμπύκνωση, και τη συναισθηματολογία σε αίσθημα. Με οριακό τρόπο.
Η καθημερινότητα γίνεται κέντρο βάρους του ποιητικού του σύμπαντος, ανάγοντας μέσω αυτής της αντιστροφής των μεγεθών το «ταπεινό» σε κυρίαρχο. Από αυτή την άποψη, το υπαρξιακό αποκτά κοινωνική διάσταση και εν τέλει πολιτική στάση ζωής.
Ο Ευαγγελίου έρχεται με τη φόρα μιας γενιάς απενοχοποιημένης από τη σοβαροφάνεια, σε μια διαδραστική θα έλεγε κανείς συνομιλία με τον αναγνώστη. Και ανοίγει διάλογο. Ακόμα και οι διακειμενικές του αναφορές αυτόν τον διάλογο εξυπηρετούν. Γιατί ο διάλογος είναι αυτός που ανοίγει το Εγώ στον Άλλον.
Αν η ποίηση θεωρούνταν μέχρι πρότινος (εσφαλμένα) η αυτοκρατορία του Εγώ, προς εποίκηση του Άλλου, εδώ έχουμε μια μετατόπιση: την εκχώρηση του Εγώ στον Άλλον, για μια δημοκρατία της Ετερότητας.
Τσιμάρας Τζανάτος
Συγγραφέας
1960-2022
