Υπήρξαν δύο μπανιέρες στη ζωή μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Τη μία μπανιέρα την αγάπησα και την άλλη μπανιέρα την λάτρεψα! Η μία μπανιέρα αφορά την γειτονιά που μεγάλωσα, το Ελληνορώσων στην Αθήνα και η άλλη αυτή του Ψυχιατρικού Ξενώνα Χίου που εκεί μέσα έκανα μπάνιο για έξι μήνες. Η αλήθεια είναι ότι όταν την είδα πρώτη φορά (το θυμάμαι σαν τώρα) γούρλωσαν τα μάτια μου και χαμογέλασα! Πολλές φορές φαντάστηκα ένα σωρό άλλες μπανιέρες την ώρα που ήμουν μέσα της. Θα σας αφήσω ένα ποίημα που έχω γράψει για την μπανιέρα της συνοικίας μου και όχι απόσπασμα από το διήγημα της μπανιέρας του Chiography.
Μπήκα στο σπίτι μεσάνυχτα και εικοσιπέντε και σε βρήκα στο μπάνιο. Μέσα στη μικρή προπολεμική μπανιέρα. Έχει κι αυτή την ιστορία της βλέπεις. Η μεταξύ μας ιστορία πάντως – εμού κι αυτής – άρχισε πρόσφατα. Είχες βαμμένα τα νύχια σου στο χρώμα που μισώ πάνω σε δάκτυλα. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ματωμένα δάκτυλα. Νιώθω πόνο και μόνο που το σκέφτομαι. Ήσουν στο πρόσωπο βαμμένη όπως στην κηδεία του ποιητή. Τι θέλει ένα τόσο καθαρό κορίτσι μέσα στην μπανιέρα, σκέφτηκα. Δεν μου είπες καλημέρα και αυτό θα το θυμάμαι για πάντα. Πλησίασα. Τα πόδια σου γυμνά έως το γόνατο και μια παλάμη μου πιο πάνω.
Φορούσες ένα άσπρο πουκάμισο από αυτά που φορούν τα αγνά κορίτσια.
Μία ξαδέρφη μου ουρσουλίνα είχε ένα παρόμοιο, θυμάμαι. Από κάτω είχες βάλει για φόρεμα, το τραπεζομάντηλο που φάγαμε πολλές φορές σαν οικογένεια μαζί. Εγώ, εσύ κι ο γάτος. Κοιτούσες συνέχεια χαμηλά. Η εκτίμηση ήταν αργότερα κατάλαβα. Η εαυτό. Τα παπούτσια με τα οποία σε γνώρισα, ήταν πιο πέρα και κάτω πεταμένα σκόρπια βιβλία. Ασύμμετρα. Με έπιασε μία ψυχαναγκαστική ζαλάδα για λίγο. Άρχισα να τα ανοίγω και όπου υπήρχε η λέξη κορίτσι ήταν υπογραμμισμένη. Παντού. Αναρωτιέμαι πόσες ώρες σου πήρε να κάνεις κάτι τέτοιο. Αυτή τη σκέψη την είπα ασυνείδητα δυνατά κι όχι από μέσα μου. Κι εσύ απάντησες με το ηχόχρωμά σου που μου έχει λείψει: «Μπροστά στα χρόνια που έχασα αυτός ο χαμένος χρόνος για να βρω το κορίτσι που ήμουν είναι δευτερόλεπτο». Τράβηξα καζανάκι κι έκλεισα την πόρτα.
Το OFFshoot γεννήθηκε με αφορμή το φωτογραφικό πρότζεκτ με μεθόδους εθνογραφίας, το οποίο ξεκίνησα στη Χίο τον Φεβρουάριο του 2022. Στο photologio υπάρχει πρόσφατη συνέντευξη με τίτλο Chiography: το αγροτικό μου στη φωτογραφία για όποιον θέλει να διαβάσει περισσότερα, μαζί με λίγες ενδεικτικά φωτογραφίες.
Οι ιστορίες που μου είπαν οι άνθρωποι, γέμισαν τα σημειωματάριά μου, μα πιο πολύ γέμισαν εμένα εσωτερικά, σε τέτοιο σημείο που όλες αυτές οι αφηγήσεις, έπρεπε να γίνουν κάτι. Για το καλό τους. Για το καλό μου. Έτσι λοιπόν με αφoρμή και έμπνευση τις αφηγήσεις που έχω ακούσει από ανθρώπους, μαζί με την τεχνητή νοημοσύνη και συναισθηματική δική μου, θα μετατρέψω σε φωτογραφίες, τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα από τις ιστορίες του κόσμου που προσέγγισα και με προσέγγισε, αλλά και όσα βίωσα!
Ένα παρακλάδι (offshoot) στο πρότζεκτ. Όλα μαζί τα διηγήματα, έχω σκοπό να είναι σε κάποιο επόμενο βιβλίο, μαζεμένα ως συλλογή. Αυτόν τον καιρό κυκλοφορεί η καινούρια μου ικανοποιητική συλλογή μετά το ωμέγα από την Κάπα Εκδοτική στα βιβλιοπωλεία της Ελλάδος.
