Ἀπόπειρα περιγραφικῆς προσεγγίσεως τῆς ἱκανοποιητικῆς συλλογῆς “μετὰ τὸ ὠμέγα”,
τοῦ Βαγγέλη Εὐαγγελίου, ἡ ὁποία κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὴν Κάπα ἐκδοτική.
Ἕνα ὦ μέγα, ἰσοῦται μὲ δύο ὂ μικρὰ καὶ ἐδῶ χρειάζονται δύο μεγάλα, ἢ ἄλλως τέσσερα μικρά, γιὰ νὰ ἐκφρασθῇ ἐπιφωνηματικῶς, αὐτὸ τὸ ὁποῖο προκύπτει ἐκ τῆς πολλαπλῆς ἀναγνώσεως καὶ μελέτης τῆς παρούσης συλλογῆς.
Ὁ ποιητὴς Βαγγέλης Εὐαγγελίου στὸ ἔργο του μετὰ τὸ ὠμέγα, μᾶς κάνει ξεκάθαρο, πὼς προτοῦ πιάσῃ μολύβι καὶ χαρτί, παίρνει βαθειὰ ἀνάσα καὶ εἰσδύει κατ’ εὐθείαν στὸ πυρηνικὸ κέντρο τοῦ εἶναι του. Γνωρίζει πολὺ καλά, ὅπως καὶ κάθε ποιητής, πὼς ἐκεῖ ὑπάρχει μόνον ἡ συντριβή, χωρὶς καμμία ἐναλλακτική. Συντρίβεται λοιπόν, ἀλλ’ ἐπιστρέφει πιὸ δυνατὸς καὶ ὥριμος, κομίζοντας τὰ θραύσματά του, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὰ ἀρχετυπικὰ συστατικὰ τῆς ποιήσεώς του. Μέσῳ αὐτῶν, καθίσταται ἐνδήλως σαφές, πὼς ὁ Εὐαγγελίου εἶναι ὁ ἀγγέλων τὸ εὖ!
Μὲ γραφὴ καθάρεια, εἰλικρινῆ καὶ ἄμεση, διακονεῖ τὸ ποιητικῶς ὁρᾶν καὶ τὸ εὖ παρατηρεῖν, παρατηρώντας ποιητικῶς τὸ εὖ τῆς οὐσίας τοῦ ἀντικειμένου του. Οἱ λέξεις λειτουργοῦν ὡς πυκνωτὲς συναισθήματος καὶ μὲ λόγο, ἄλλοτε τρυφερὸ κ’ εὐαίσθητο, ἄλλοτε σαρκαστικὸ καὶ καυστικὸ καὶ ἄλλοτε λεπτῶς εἰρωνικὸ καὶ χιουμοριστικό, καταφέρνει νὰ κρούσῃ τὶς ἐσωτερικὲς χορδὲς τοῦ ἀναγνώστη, στοχεύοντας μὲ ἀκρίβειαστὸ κέντρο τοῦ συναισθήματός του.
Μὲ ὀπτικὴ πηγαίας ἀθῳότητος, οἱονεὶ παιδικῆς (μὲ ὅλη τὴν σοβαρότητα καὶ κυριολεξία τῆς λέξεως), τολμᾶ καὶ παρατηρεῖ τὸν κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει, μεταπλάθοντάς τον σὲ ἕνα ποιητικὸ καὶ ἄκρως συγκινησιακὸ τοπίο. Ὁ ποιητής, ταξιδεύει πρὶν τὸ ἄλφα καὶ μετὰ τὸ ὠμέγα καὶ ἐπιλέγει νὰ παραμείνῃ στὸ ἐνδιάμεσο, ποὺ λέγεται ζωὴ κ’ ἐμφατικῶς νὰ τὸ γιορτάσῃ. Νὰ τὸ γιορτάσῃ μαζί μας, εὐαγγελίζοντας ἐναισίως τὸ εὖ του.
Μὲ τὶς ἀκονισμένες του λέξεις, ξεφλουδίζει ἀποφθεγματικῶς τὸ περίβλημα τῆς καθημερινῆς πραγματικότητος καὶ μᾶς προσφέρει μὲ ἁβρότητα νὰ γευτοῦμε, τὸν ὥριμο καρπὸ τοῦ βιώματός του. Τὸν καρπό, τοῦ ἐν δυνάμει βιώματός μας· ἡ ἐπίγευσις του ὁποίου, πιστοποιεῖ, πὼς σίγουρα μετὰ τὸ ὠμέγα ὑπάρχει φῶς. Σίγουρα μετὰ τὸ ὠμέγα ὑπάρχει ζωή. Σίγουρα μετὰ τὸ ὠμέγα ὑπάρχει ἐλπίδα.
Τί σημαίνει ὅμως μετὰ τὸ ὠμέγα;
Μετὰ τὸ ὠμέγα σημαίνει μεθύπαρξις. Ὅ,τι εὐρίσκεται ἐκεῖ καὶ ὅ,τι τὴν ἀποτελεῖ, ἀκυρώνει τὸν χρόνο καὶ μένει αἰώνιο κι’ ἀειθαλές. Μιὰ προσωπικὴ πρὸς κοινωνία παρακαταθήκη, ἐνάντια στὴν λήθη καὶ τὴν φθορά.
Ὑποσημειώσεις
1. Ὁ συνολικὸς σχεδιασμὸς τοῦ βιβλίου, ἀποτελεῖ μιὰ ἐξαιρετικὴ εἰκαστικὴ πρότασι, ἡ ὁποία τέρπει τὸν ὀφθαλμὸ καὶ κοσμεῖ τὸ ῥάφι τῆς βιβλιοθήκης ποὺ τὴν φιλοξενεῖ.
2. Στὸ μετὰ τὸ ὠμέγα, πέραν τῶν εὐρυματικῶν σκίτσων της Ἰλένιας Τσαγκάτου ποὺ “προλογίζουν” τὶς θεματικές του ἐνότητες, ὁ ἀναγνώστης, δύναται ν’ ἀπολαύσῃ καὶ τὶς λευκὲς σιωπές του, οἱ ὁποῖες βήχουν* διακριτικά, ἐπιζητώντας τὴν προσοχή μας καὶ τὴν κερδίζουν, προσφέροντας αὐτὲς τὶς προτεινόμενες συγκοπὲς τῶν παύσεῶν τους (χωρὶς νὰ ἔχουν κρυώσει), γιὰ νὰ ξαναεισέλθουμε ὁμαλῶς στὸ ὁμιλὸν σῶμα του.
Μετὰ τιμῆς, Διονύσιος Χριστοφορᾶτος
* σελ. 63
Όταν αρχίσει
και βήχει
η σιωπή
τότε σημαίνει
πως κρύωσε
η παύση
